(πανέμορφο τροπάριο που ψάλλεται κατά την περιφορά του Επιταφίου, επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε…)
«Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας,
και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν, τω του Σωτήρος θανάτω,
ο Ιωσήφ θεασάμενος, προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων˙
δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω˙
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον˙
δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου το ξένον˙
δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδεν ξενίζειν τους πτωχούς τε και ξένους˙
δος μοι τούτον τον ξένον, ον Εβραίοι τώ φθόνω άπεξένωσαν κόσμω˙
δος μοι τούτον τον ξένον,ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίναι˙
δος μοι τούτον τον ξένον, ον η Μήτηρ καθορώσα νεκρωθέντα εβόα˙
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάγχνα τιτρώσκομαι, και καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορώσα,
αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω.
Και τούτοις τοίνυν τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,
ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω
τον παρέχοντα πάσι ζωήν αιώνιον και το μέγα έλεος.»
Μετάφραση: Ο Ιωσήφ, όταν είδε τον ήλιο να κρύβει τις ακτίνες του και το καταπέτασμα του ναού να σχίζεται με το θάνατο του Σωτήρα, επισκέφθηκε τον Πιλάτο και τον παρακαλεί με αυτά τα λόγια: Δός μου αυτόν τον ξένο, ο οποίος από βρέφος ζούσε σ’ αυτόν τον κόσμο σαν αποξενωμένος και περιπλανώμενος. Δος μου αυτόν τον ξένο, τον οποίο μισώντας οι ομόφυλοί του θανατώνουν θεωρώντας τον ξένο. Δός μου αυτόν τον ξένο, του οποίου τον παράδοξο θάνατο βλέποντας νιώθω παράξενα. Δός μου αυτόν τὸν ξένο, ο οποίος ξέρει να περιποιείται τους φτωχούς και τους ξένους. Δος μου αυτόν τον ξένο, τον οποίο οι Εβραίοι από φθόνο τον αποξένωσαν από τον κόσμο. Δός μου αυτόν τον ξένο, για να τον κρύψω, στον τάφο αφού ως ξένος δεν έχει πού ν’ ακουμπήσει την κεφαλή του. Δός μου αυτόν τον ξένο, τον οποίο η Μητέρα του βλέποντας νεκρό φώναζε δυνατά: Ω Υιέ και Θεέ μου, αν και ο πόνος πληγώνει τα σπλάγχνα μου και σχίζει την καρδία μου, όταν σε βλέπω νεκρό, όμως παίρνω θάρρος από την Ανάστασή σου και σε δοξάζω. Και με αυτά τα λόγια παρακαλώντας τον Πιλάτο ο άρχοντας Ιωσήφ λαμβάνει το σώμα του Σωτήρα. Αφού ευλαβικά το τύλιξε σε σεντόνι και το άλειψε αρώματα, κατέθεσε στον τάφο αυτόν που παρέχει σε όλους την αιώνια ζωή και το μέγα έλεος.
